توصیف و تحلیل دو فرآیند کشش جبرانی و هماهنگی واکه ای در گویش پسیخانی: رویکرد بهینگی

هدف از انجام این پژوهش، توصیف و تحلیل دو فرآیند واجی کشش جبرانی و هماهنگی واکه­ای (ستاک امر) گویش پسیخانی در چهارچوب نظریه­ی بهینگی (پرینس و اسمولنسکی، 1993و 2004) است. روش این پژوهش به صورت توصیفی- تحلیلی است و داده­ها به روش میدانی گردآوری شده­اند. از پنج نفر گویشور، هریک به مدت یک ساعت مصاحبه به عمل آمد که در مجموع پنج ساعت مصاحبه صورت گرفته است. نتایج به دست آمده نشان می­دهد که فرآیند کشش جبرانی پیوسته در گویش  پسیخانی با حذف همخوان­های چاکنایی /h,?/ در واژه­های تک هجایی در ساخت cvcc  و نیز در واژه­های دو هجایی در ساخت­های هجایی  cvc.cv(c) رخ می­دهد و منجر به کشش جبرانی واکه در هجای اول می­شود. همچنین کشش جبرانی ناپیوسته با حذف همخوان­های چاکنایی /h,?/ در واژه­های تک هجایی و دو هجایی نیز اتفاق می­افتد. در فرآیند همگونی واکه­ی کوتاه /e/ با واکه­ی [u] ، گسترش مشخصه­ی پسین بودن رخ می­دهد و نیز تبدیل واکه­ی افتاده­ی //e به واکه­ی افراشته­ی[ i] که گسترش مشخصه­ی افراشته بودن را نشان می­دهد، اتفاق می­افتد.  همچنین بر اساس تحلیل داده­ها، در پایان ثابت شد که فرایند کشش جبرانی دارای بسامد وقوع بالاتری است.